
به گزارش برنا، سید علیرضا میرعلینقی در ابتدای این گفت وگو در پاسخ به این سوال که نسل ها چگونه می توانند به تاریخ نگاری ها اعتماد کنند، عنوان کرد: با کمال واقع گرایی و فروتنی عرض کنم که بدون هیچ ادعایی در این عرصه کار کرده ام. در واقع می توان گفت شاید یک فعال عاشق بوده ام که تمام وقت سعی کرده ام این حوزه کار کنم. در پاسخ این پرسش باید بگویم تاریخ نگاری موسیقی در ایران مقوله بسیار تازه ای است و اصلاً به اندازه خود تاریخ موسیقی ایران قدمت ندارد. تاریخ نگاری امر بسیار جدیدی است که اولین گام های آن به حدود 50 سال بعد ازدوران مشروطیت برمی گردد. اولین گام ها در حوزه موسیقی تهران بوده که مؤلف آن آقای روح الله خالقی هم به هیچ وجه ادعای تاریخ نگاری نداشته ولی این تاریخ نگاری تبدیل به مبنا شده است. فکر می کنم واضح است که سه جلد کتاب "سرگذشت موسیقی ایران" تا وقتی موسیقی ایران وجود دارد یکی از مراجع حذف نشدنی تاریخ موسیقی شهری ما خواهد بود. در این سه جلد کتاب ارزشمند، تنها به یک حوزه مشخص از موسیقی شهری تهران در سال های مشروطیت تا بعد از سکوت دولت دکتر مصدق پرداخته شده است. زمینه تاریخ نگاری وجود نداشته و این حوزه همین طور ضعیف شده است.
میرعلینقی ادامه داد: نسخه تاریخ نگاری بعد از استاد خالقی برای دوست و هم نسل شان استاد حسن مشحون است که حدود 45 درصد آن کتاب به طور واضح رونوشت شده از کتاب زنده یاد خالقی است. به عنوان تاریخ نگار باید گفت، امتیاز کتاب آقای مشحون از لحاظ آکادمیک بهتر است چون آن کتاب نظام مندتر است و به قصد تاریخ نگاری نوشته شده ولی متأسفانه دیدگاه موسیقی در کار ایشان غایب است.
این پژوهشگر موسیقی مطرح کرد: همه ...