برده داری آمریکا و دوستان در لیبی
این تصاویر جهان را در شوک عمیقی فرو برد، سازمان های حقوق بشری به صف شدند و در بیانیه های انفرادی و جمعی این ماجرای دهشتناک را که «سی ان ان» به تصویر کشیده بود محکوم کردند.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی طنین یاس ، فرهیختگان نوشت: نوجوان و جوانند شاید 20 - 15 ساله، نگاه هایشان خنثی و بی رمق است، سر سپرده اند به تقدیر شومی که برایشان رقم خورده؛ در مقابل شان جمعیتی است که هیاهو می کنند، هر کس مبلغ را بالاتر ببرد برنده است، فروشنده با صدای بلند مبلغ را اعلام می کند: «400 دلار (حدود یک و نیم میلیون)» این بهای آزادی یک انسان است؛ فروشنده پسرک سیاه پوست را که حالا رسما برده فرد دیگری شده به دست صاحب جدیدش می دهد و دلارهای سبزرنگ را می شمارد و پیروزمندانه لبخند می زند.
این ترسیم فیلم سیاه و سفید برده داری قرون گذشته نیست، سکانسی از فیلم برنده جایزه اسکار «12 سال بردگی» هم نیست؛ همین لحظه که روزنامه را ورق می زنی و به فکر حساب و کتاب آخر ماهت هستی، هزاران کیلومتر دورتر فردی همسن و سال خودت یا فرزندت، به بهایی اندک برای بیگاری در مزارع و کارگاه ها خرید و فروش می شود. آن جنگ زده هایی که می خواستند از کشتار در کشورشان فرار کنند حالا یا در آب های مدیترانه سرنگون می شوند یا در اردوگاه های اسکان موقت یونان بی آب و امکانات و در سرمای زمستانی مرگ تدریجی را تجربه می کنند یا در بازارهای برده فروشی لیبی به زندگی شان چوب حراج می خورد.
چه کسی به داد این برده ها می رسد
این تصاویر جهان را در شوک عمیقی فرو برد، سازمان های حقوق بشری به صف شدند و در بیانیه های انفرادی و جمعی این ماجرای دهشتناک را که «سی ان ان» به تصویر کشیده بود محکوم کردند. سازمان ملل خواستار تحقیقات در این باره شد و اتحادیه آفریقا خواهان توقف «این اقدامات مجرمانه»؛ حتی «بورکینافاسو» سفیرش در لیبی را در اعتراض به این اقدام فراخواند. اما هیچ کس نپرسید که چه کسی قرار است به این جنایت رسیدگی کند و به آن پایان بدهد؟
چند سالی می شود که لیبی برای اجرای طرح های خود نه ارتش دارد و نه پلیس، نه ابزارها و راهکارهای لازم برای اعمال قدرت را در اختیار دارد و نه مدیریت واحدی که بتواند همین طرح های نیمه و ناقص را اجرایی کند. لیبی از سال 2014 درگیر جنگ داخلی شده است و دولت آن به عنوان دولتی ورشکسته شناخته می شود.
در این کشور دولت ها و قدرت های مختلف در رقابت با یکدیگر قرار دارند تا شاید بر کشوری که بیشترین ذخایر نفتی آفریقا را دارد، مسلط شوند. از یک سو شورای ملی انتقالی قرار دارد که از طرف سازمان ملل به رسمیت شناخته می شود، از سوی دیگر دولت خلیفه حفتر، ژنرال ارتش لیبی است که بخش های گسترده ای را در اختیار دارد؛ آن سوی میدان هم گروه هایی مانند داعش و القاعده هستند که جولان می دهند.
پناهجویان باز هم قربانی می شوند
در همین آشفته بازار، با قدرت گرفتن داعش در سوریه و عراق، لیبی به گذرگاه مهاجران تبدیل شد. هر سال هزاران پناهجو که از کشورهای خود گریخته اند و به امید زندگی بهتر قصد دارند به اروپا بروند همه دارایی شان را می فروشند تا از طریق لیبی و سفر دریایی از مدیترانه خود را به بهشت اروپا برسانند.
اخیرا هم گارد ساحلی لیبی به نیروهای خود اجازه شلیک داده است که قایق های این مهاجران غیرقانونی را هدف بگیرد، از این رو تعداد زیادی مهاجر و پناهجو روی دست قاچاقچیان انسان مانده و آنها هم پناهجویان را به عنوان برده می فروشند.
از لیبیِ قذافی تا لیبیِ برده فروشان
وضعیت این روزهای لیبی اما مرهون 26 هزار پرواز جنگنده های آمریکایی و هم پیمانانش در دوران ریاست جمهوری باراک اوبامایی است که پس از روی کار آمدن ترامپ برای خیلی ها عزیز شده؛ لیبی تا ماه مارس 2011، زمانی که توسط معمر قذافی اداره می شد نه بازار برده فروشی بود نه سرزمینی چند تکه. به گفته خود سیاستمداران آمریکایی، ناتو از شورشیان لیبیایی حمایت و بسیاری از آنها را تجهیز کرد و امکانات گسترده در اختیارشان گذاشت تا به جنگ دیکتاتور زمان بروند.
جنگ دیری نپایید، در اکتبر همان سال هواپیماهای اروپایی و آمریکایی قذافی و نیروهایش را هدف گرفتند و رسانه ها پر شد از تصویر جسد خونین او که به دست مخالفانش کشته شده بود. اندکی بعد دولت این کشور فروپاشید و لیبی در مسیری قرار گرفت که ماحصل آن «بازار برده فروشی» است.
رسانه هایی که حقیقت را قورت می دهند
«سی ان ان» جنایت هولناکی را که این روزها در زیر پوست لیبی می گذرد افشا کرد، خبرنگار این شبکه با استفاده از دوربین های مخفی شده در طرابلس، پایتخت لیبی، این مراکز حراج انسان را نشان داد که در آنها حدود 10 نفر در عرض 6 یا هفت دقیقه به فروش می رسند، رسانه های جهان هم با هیجانی وصف ناپذیر برای مبارزه با این جنایت بشری وارد عمل شدند، اما از «نیویورک تایمز» گرفته تا خبرگزاری فرانسه و الجزیره، کسی نپرسید چرا لیبی به سیاهچاله ای تبدیل شده که هر روز فاجعه ای در آن رقم می خورد. کسی نمی گوید مگر آمریکا و متحدان ناتو قرار نبود ناجی مردم لیبی از وضعیت اسفناکی باشند که قذافی برایشان رقم زده بود؟
اقدام دوگانه یک رسانه
روزنامه «تایمز» که در ارائه تاریخچه لیبی در ماجرای برده فروشی نوشت: «لیبی پس از قیام سال 2011 با آشوب درگیر است» و نامی از ناتو و آمریکا در این میان نبرد. این همان رسانه ای است که در 21 مارس 2011 بمباران طرابلس را ستود و نوشت: «قذافی یک آدمکش بی شرف است که باید تاوان جنایت های بی شمارش را پس بدهد» و سپس مداخله نظامی غرب را «فوق العاده و بی نظیر» خواند و آرزوی سرنگونی «هرچه زودتر» قذافی را داشت. آیا نباید بپرسیم چرا کسی از دست های خونین سران ناتو در این میان حرفی نمی زند؟
گویا تکرار آزمایش های موشکی رهبر کره شمالی، اداهای رئیس جمهور آمریکا و داستان های پوتین و روسیه بیشتر به نفع این رسانه هاست تا روایت هزینه ای که امروز پناهجویان و مردم لیبی به خاطر لبخندهای پیروزمندانه خانم کلینتون و باراک اوباما می پردازند.
انتهای پیام/ز