پـــیــدا شــو!

اگر این کار را امتحان کنی، از نتیجه اش خنده ات می گیرد، چون گاهی اوقات گمشده هایت را پیدا می کنی. من فکر می کنم هر قدر بیش تر نوررا باور داشته باشی، بیش تر بعد حقیقی بودنش را نشانت می دهد.
آن که نور را باور دارد، دست کم در محدوده ی دنیای خودش باورهایش تعبیر می شود. باورهایی در قلبش وجود دارد و به او می گوید چه طور می تواند به هدفش برسد، چه طور هر ماجرا اتفاق می افتد و چگونه می تواند گمشده هایش را پیدا کند.
* * *
من گمشده هایی دارم که نمی دانم چیستند. ذهن من، فکر و جان من پر از گمشده هایی است که تصویر کاملی از آن ها ندارم. گمشدگی هایم بیش تر از آن که یک اتفاق بیرونی باشند، حسی درونی هستند.
وقتی سراغ موضوع تازه ای برای خواندن می روم به جمله هایی برمی خورم که احساس می کنم قبلاً آن ها را خوانده ام. وقتی نوشیدنی تازه ای می نوشم، احساس می کنم این طعم را سال هایی دورتر چشیده ام. وقتی به خیابان جدیدی می روم، فکر می کنم قبلاً هم این جا بوده ام. حتی زمانی که عطری در فضا می پیچد، از خودم می پرسم این عطر چه خاطره ای را به یادم می آورد؟
این ویژگی جالب گمشده های من است. تا زمانی که تلنگری از غیبتشان احساس نکنم، متوجه نمی شوم گمشده اند. با این حساب فکر می کنم گمشده های بسیاری دارم که هر چند وقت یک بار جای خالی شان در زندگی ام آشکار می شود.
گمشده ها شب ها سراغم می آیند. گاهی قبل از خواب و گاهی در خواب. شب های دنباله دار به موضوعی فکر می کنم که در سال هایی خیلی دور اتفاق افتاده؛ به یک ماجرای باشکوه که برای من نبوده است. چون باوری در محدوده ی دنیایم دارم که می گوید دنباله ی اتفاقی که سال ها پیش برای کسی افتاده است، می تواند امروز برای من ...

[ مشاهده متن کامل پـــیــدا شــو! در همشهری آنلاین ]